خولنجان
خولنجان را به لاتینی ALPINIA GALANGA ، به یونانی طیفیلون، به سریانی قولیجان، به ترکی قوغات و به هندی کلیجن می نامند.
خولنجان ریشۀ گره دار به رنگ سرخ مایل به سیاهی و تند مزه است. مزاج آن گرم و خشک است، نافع ضعف معده، اشتها، نفخ، دردهای روماتیسمی، دیابت، لمباگو، امراض بلغمی، سوداوی، سرطان، خنازیر، زخمهای بد، سردرد از سردی، صرع بلغمی، گرفتگی صدا، سرفه، ضعف باه، زکام فصلی، قولنج، کمردرد، سیاه سرفه و تشنج می باشد. خولنجان دارای مواد کامفراید، کالنجن و آپانسین است.
نام آلپینیا (Alpinia) از گیاه‌شناس ایتالیایی، پروسپرو آلپینی (Prospero Alpini) گرفته شده است.گیاه خولنجان جزء گیاهان بومی چین، جنوب شرق آسیا و اندونوزی به حساب می‌آید.
عارف و گیاه‌شناسی به نام هیلدگارد دی بینگن (Hildegard de Bingen) این گیاه را «چاشنی زندگی» نامید. او اعتقاد داشت گیاه خولنجان هدیه خداوند برای دور کردن بیماری‌ها است. خولنجان بعضی اوقات در قاره آسیا به اسب‌ها خورانده می‌شود تا ظاهر پرانرژی‌تری داشته باشند.
بخش‌های مورد استفاده ی خولنجان : ریزوم
ویژگی‌های خولنجان : ضد باکتری، ضد قارچ، ضد روماتیسم، ضد تومور، محرک غریزه جنسی، معطر، ضد نفخ، عرق‌آور، تقویت کننده دستگاه گوارش، محرک.
کاربرد داخلی خولنجان : برونشیت، کاندیدا، زکام، وبا، اختلال گوارش، آماس روده، نفخ شکم، سکسکه، سوء هاضمه، سرطان خون، مالاریا، سرخک، تهوع، آرتروز روماتیسمی، زخمهای داخلی
نحوه کاربرد داخلی خولنجان : چای، تنتور، کپسول
کاربرد موضعی خولنجان : سرماخوردگی
نحوه کاربرد موضعی خولنجان : پودر ریزوم خشک شده گیاه خولنجان به عنوان انفیه هنگام سرماخوردگی استفاده می‌شود. به عنوان عطر نیز به کار می‌رود.
کاربرد خولنجان در آشپزی: ریزوم خولنجان در تهیه کاری و سوپ به کار می‌رود. شاخه‌ها و گل‌های جوان آن نیز به صورت خام، جوشیده یا ترشی مصرف می‌شوند.
طبع خولنجان : تند و داغ
ترکیبات شیمیایی خولنجان : روغن اساسی (پینین، سینئول، اوگنول، اوکالیپتول)، سسکیترپین، لاکتون‌ها (آلپینین، گالانژین، گالانگول، کامفرید).
نکات لازم هنگام مصرف خولنجان : مصرف بی‌رویه گیاه خولنجان ممکن است تحریک کننده باشد.
خواص گیاه بوقناق